Twee barse beveiligers openen niet eerder dan stipt op tijd de deur van het museum. Argwanend monsteren ze de pubers die zich achter mij in de hal van het museum verzamelen. De stoere mannen worden gemist als de lieve vrijwilligster met de jassen van de leerlingen worstelt. Inmiddels is er een levendig tableau ontstaan. De museumeducatie kan beginnen.
Mijn leerlingen beginnen een geanimeerd gesprek en ik krijg een hand. Daar sta ik dan, met de rondleidster. De beveiligers kijken de straat op en er is een probleem. Een van de rondleidsters is ziek. Twee klassen met pubers nemen bezit van de hal en nemen hun gemak.
H4b, een kleine klas met 18 leerlingen, dat is drie te veel klinkt het resoluut. 15 leerlingen in een rondleiding is de max. Dat zijn onze regels vanwege de beveiliging. We zien weer een tram passeren. Een zieke is, ja, is heel vervelend. Na ampel beraad hak ik de knoop, verdeel een klas en stuur ze met twee rondleiders op pad.
In de galmende hal kunnen we het meisje nauwelijks verstaan. Haar inleiding verwaait. Ze waagt het er op met 18 leerlingen. Ze leidt ons door een aantal zalen, en boem, we staan voor het meest abstracte en moeilijkste schilderij in het hele museum. Oeps, een enorm groot monochroom vlak, subtiel doorbroken door enkele streep. ‘Dapper’, denk ik. ‘Spannend, leg dit maar eens uit’. Van schrik is Jordi op vijf meter blijven staan. Collega Franco duwt hem vriendelijk met zachte hand naar voren.
‘Dit schilderij. Hiertegen heeft de kunstenaar, die jullie straks gaan zien, zich heftig verzet’.
Straks duurt nog even en ‘Asjemenou’, zie ik Jordi denken. Onze rondleidster troont ons naar door naar de volgende zaal.naar de hogepriesters van de abstractie. We kijken naar de witte doeken waar heel subtiele verschillen inzitten. Ik begrijp deze hogepriesters van de abstractie, maar 4 havo?. ‘Deze kunstenaars vinden de schilderkunst opnieuw uit en dan begin je met een wit doek, toch?’ Alsof je Technomuziek uitlegt met Stockhausen, Steve Reich en Phillip Glass. Kom er eens om.
Arme pubers uit de Vinex. Ze kijken ze naar de gestolde beweging in het schilderij. Ik snap het. Echt goed uitleggen doet de rondleidster het niet. Ze demarreert als wielrenner Nikki Terpstra tijdens een wielerclinic. Schuchter beantwoorden ze haar vragen en schuifelen mee. ‘Aaaaiii, dit wordt een pijnlijke exercitie’.
Op naar de meester van de beweging. Daar komen we voor. We smachten naar bewegende beelden. ‘Maar, nee’ we maken nog even een stop onder aan de trap, in de lawaaiige hal. Het geluid verwaait en Jordi is het zat. Hij gaat op de witte monumentale trap zitten, ’tilt brutaal zijn poot op’ en heeft als eerste een reprimande te pakken.
‘Je luistert niet en kijk niet zo ongeïnteresseerd’, snauwt ze hem toe.
Ik schrik. ‘Gatver, wat naar, dit wil ik niet’. Jordi voegt zich schielijk bij de groep. ‘Gretig aankijken is niet cool. Toon respect en je steekt ze in je zak’, denk ik. Daar zijn de twee beveiligers, drie leerlingen moeten direct mee naar een ander groep. Had ik nu Jordi maar meegestuurd, denk ik later.
Het meisje snelt voort. Ze spreekt door als er een video tot leven komt en niemand verstaat haar nog. Ze is nauwelijks uitgesproken als ze naar de volgende zaal snelt. Ook ik raak de draad kwijt.
Het jargon vliegt ons om de oren. Het meisje heeft het over happenings, performances. ‘Wat is dit?. Wij vloggen’ zie ik leerlingen denken. Franco meldt zich, Tristan voelt zich niet zo lekker en hij blijft even bij hem. Ik ben afgeleid en te laat. Jordi plaatst een voet op een rode knop en een van de machines zet zich in beweging. Het meisje is het zat.
‘Jij, ga jij maar beneden op de trap zitten!’ Jordi is al weg als ik de zaal in loop.
Ze neemt mij apart. Op gestrenge toon licht ze de maatregel toe, respect! . Het kost moeite om beleefd te blijven. Ik ben teleurgesteld. Waar zijn de leuke hippe jongeren-ambassadeurs zagen ter voorbereiding? Waar is die leuke sfeer die we zagen in de leuke en toegankelijke film die door de afdeling museumeducatie is gemaakt?
Het is een grote stap, met pubers naar het museum. Museumbezoek is spannend, voor de leerling en voor mij. Een goede ervaring wil ik ze meegeven. Laat ze niet dat ze verloren lopen, neem ze serieus.
Ik loop tien minuten te laat de monumentale trap af. De volgende groep is op tijd gearriveerd en de volgende rondleiding had al moeten beginnen. De lieve vrijwilligster is weer druk met de jassen. De twee beveiligers kijken de straat in. Er komt een mooie vrouw voorbij. De museumeducatie is ten einde.
Marcel van Kerkvoorde
